PEŁNIENIE ROLI MĘŻA/PARTNERA ŻYCIOWEGO PRZEZ MĘŻCZYZN ODBYWAJĄCYCH KARĘ POZBAWIENIA WOLNOŚCI JAKO WYZWANIE DLA PORADNICTWA RODZINNEGO WŁĄCZONEGO W PROCES RESOCJALIZACJI

Abstrakt

materiale zawarto wyniki projektów (2003 – N = 100 i 2013-2014 – N = 485) zrealizowanych w siedmiu męskich więzieniach podległych Okręgowemu Inspektoratowi Służby Więziennej w Rzeszowie. Stwierdzono następujące prawidłowości w relacjach więźniów z żonami/partnerkami: niski odsetek więźniów posiadających żony/partnerki (34-51%); wielokrotne próby stworzenia przez mężczyzn stałej relacji (84-93%), niską trwałość związków (do 3 lat), niedojrzałe motywy wchodzenia w związki – często przypadek, materialne lub emocjonalne korzyści. Badani unikają obowiązków rodzinnych, zmuszają kobiety do współudziału w przestępstwach, stosują wobec nich przemoc – również seksualną, lekceważą zdrowie seksualne kobiet, podejmują współżycie z innymi, w tym prostytutkami. Pomimo tak poważnych problemów w związku więźniowie bardzo dobrze oceniają swoje partnerki, są gotowi kontynuować związek, są przekonani o ich wierności, a także pozytywnie oceniają kontakty seksualne sprzed uwięzienia. Stwierdzono, że w procesie socjalizacji osadzonych wystąpiły czynniki, które mogą w sposób destrukcyjny oddziaływać na pomyślne wypełnianie przez nich roli męża/partnera: wychowywanie się bez jednego rodzica lub obojga rodziców (35%), restrykcyjny model wychowania seksualnego w rodzinie (42%), niekorzystne doświadczenia seksualne. Uwzględniając, że wielu mężczyzn nagannie realizuje rolę męża/partnera życiowego, a izolacja więzienna przyczynia się do rozluźnienia i zerwania więzi z żonami/partnerkami, postuluje się włączyć w proces resocjalizacji poradnictwo rodzinne.