Pasek boczny artykułów

Przesłane maj 3, 2022
Zaakceptowane wrz 14, 2022
Opublikowane lip 24, 2023
Download
PDF
Statistic
Read Counter : 139 Download : 123

Główna treść artykułu

Abstrakt

Niniejszy artykuł poświęcony jest analizie biograficznych aspektów uczenia się Taco Hemingwaya – rapującego artysty współczesnego pokolenia. Muzyka rap zyskała w ostatnich latach na popularności i przeniosła się z podziemia do mainstreamu. Teksty rapowe są zarówno formą ekspresji, jak też rodzajem praktyki edukacyjnej, zorientowanej na trudy codziennej egzystencji (Michalak, 2010: 33). Nabiera to szczególnego charakteru w perspektywie dorosłych, dla których pragmatyczny charakter edukacji, także nieformalnej, stanowi jej szczególną zaletę. Inną jest niewątpliwie biograficzny charakter twórczości raperów, dzięki czemu przekaz staje się bardziej autentyczny i przekonujący. Z tego powodu autorka artykułu przedmiotem swojej analizy uczyniła twórczość jednego z najbardziej rozpoznanych raperów, tj. Taco Hemingwaya. Celem badań uczyniła analizę biograficznych aspektów uczenia się odczytanych z twórczości tego artysty. Swoje poszukiwania badawcze umieściła w paradygmacie interpretatywnym i posłużyła się metodą analizy dokumentów. Wyniki analizy unaoczniają nie tylko elementy biografii wplecione w twórczość rapera, ale także ważne wydarzenia życiowe i punkty zwrotne, które ukazują uczenie się rapera w biegu życia – prywatnego i artystycznego.

Słowa kluczowe

rap music Taco Hemingway biographical learning informal learning muzyka rap Taco Hemingway biograficzne uczenie się nieformalne uczenie się

Szczegóły artykułu

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.

Jak cytować
Pryszmont, M. (2023). Rap story. Biograficzne aspekty uczenia się odczytane z twórczości Taco Hemingwaya. Dyskursy Młodych Andragogów, (24), 221–240. https://doi.org/10.34768/dma.vi24.665

Bibliografia

  1. Alheit, P. (2011) Podejście biograficzne do całożyciowego uczenia się. Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja, 3(55), 7-21.
  2. Bieńkowska, M. (2018) Rola kultury hip-hop w kształtowaniu się tożsamości młodzieży – wybrane konteksty. Studia Edukacyjne, 5, 457-467.
  3. Dąbrowska-Cydzik, J. (2020) Wyzwanie #hot16challenge2 opanowało polski internet, zabrano ponad 1,8 mln zł na szpitale. „Najgorętszy viral roku” [online]. Dostępny na: https://www.wirtualnemedia.pl/artykul/wyzwanie-hot16challenge2-zbiorka-na-czym-polega-ile-udalo-sie-zebracna-polskie-szpitale [18.08.2021].
  4. Demetrio, D. (2000) Autobiografia. Terapeutyczny wymiar pisania o sobie. Kraków: Oficyna Wydawnicza„ Impuls”.
  5. Dubas, E. (2011) Uczenie się z biografii Innych – wprowadzenie. W: E. Dubas i W. Świtalski (red.) Uczenie się z biografii innych. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 5-11.
  6. Dubas, E. i Świtalski, W. (red.) (2011a) Uczenie się z (własnej) biografii. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
  7. Dubas, E. i Świtalski, W. (red.) (2011b) Uczenie się z biografii innych. Łódź: WydawnictwoUniwersytetu Łódzkiego.
  8. Golonka-Legut, J. (2018) Muzyka popularna jako źródło refleksji nad dorosłością. Album „The Dark Side Of TheMoon” grupy Pink Floyd jako droga do (z)rozumienia istoty dorosłości i przygotowania się do niej. Edukacja Dorosłych, 1, 59-72.
  9. Grochocki, D. (2010) Sposoby nadawania znaczeń przestrzeni miejskiej przez różne nurty muzyki hip-hop. W: M. Bonoszkiewicz, F. Czech i P. Winskowski (red.) Miasto. Między przestrzenią a koncepcją przestrzeni. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego [ebook].
  10. Illeris, K. (2006) Trzy wymiary uczenia się. Poznawcze, emocjonalne i społeczne ramy współczesnej teorii uczenia się. Wrocław: Wydawnictwo DSWE TWP.
  11. Jakubowski, W. (2021) Edukacja w popkulturze. Popkultura w edukacji (szkice z pedagogiki kultury popularnej). Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
  12. Jarvis, P. (2012) Transformatywny potencjał uczenia się w sytuacjach kryzysowych. Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja, 3(59), 127-135.
  13. Kacperczyk, A. (2012) Badacz i jego ciało w procesie zbierania i analizowania danych – na przykładzie badań nad społecznym światem wspinaczki. Przegląd Socjologii Jakościowej, 8, 32-63.
  14. Kleyff, T. (2014) Rzut oka wstecz. W: D. Węcławek, M. Flint, T. Kleyff, A. Cała i K. Jaczyński (red.) Antologiapolskiego rapu. Warszawa: Narodowe Centrum Kultury, 10-23.
  15. Kowalewicz, P. (2019) Samplowanie – o co w tym wszystkim chodzi? [online]. Dostępny na: https://www.legalnakultura.pl/pl/prawo-w-kulturze/prawo-w-praktyce/news/3364,samplowanie-o-co--w-tym-wszystkim-chodzi [22.08.2021].
  16. Kozłowska, M. (2012) Ideologia hip-hopowa na przykładzie tekstówhip-hopowych. Kultura – Społeczeństwo – Edukacja, 2, 119-133.
  17. Kurantowicz, E. (2012) O społecznym uczeniu się we współczesnym dyskursie andragogicznym. Wątpliwości zebrane. Dyskursy Młodych Andragogów, 13, 13-20.
  18. Kusiak, R. (2018)Wizerunek rodziny we współczesnym przekazie muzyki hip-hopowej. Biuletyn Edukacji Medialnej, 2, 27-43.
  19. Majewski, P. (2015) Rap jako muzyka tożsamościowa: od czarnego getta do polskiego rop-nacjonalizmu. Sprawy Narodowościowe, 47, 57-79.
  20. Mastalski, A.S. (2014) Rap jako rodzaj współczesnej melorecytacji. W: M. Miszczyński (red.) Hip-hop w Polsce. Odblokowisk do kultury popularnej. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 105-123.
  21. Matczak, M. (2021) Jak wychować rapera. Bezradnik. Kraków: Społeczny Instytutu Wydawniczy Znak.
  22. Melosik, Z. (1996) Rap, walka o znaczenia i pedagogika. Kultura Współczesna, 1-2, 136-151.
  23. Mezirow J. (1997) Transformative learning: Theory to practice. W: P. Cranton (red.) Transforma tive learning in action: Insights from practice – New directions for adult and continuing education. San Fransisco: Jossey-Bass Publishers, 5-12.
  24. Michalak, M. (2010) Hip-hop jako EDUtainment, czyli twórcza edukacja przez rozrywkę. W: M. Kołodziejski (red.) Wielorakie wymiary twórczości codziennej w teorii i praktyce edukacyjnej. Płock: Wyd. PTINTPAP, 29-39.
  25. Ogonowska, A. (2016) Trajektorierozwoju (pop)tożsamości a problemy niekompatybilności umysłu. W: W. Jakubowski (red.) Pedagogika kultury popularnej – teorie, metody i obszary badań. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”, 287-305.
  26. Pleskot-Makulska, K. (2007) Teoria uczenia się transformatywnego autorstwa Jacka Mezirowa. Rocznik Andragogiczny, 14, 81-96.
  27. Pryszmont, M. (2020) „NASZE POKOLENIE TAMAGOTCHI” – obraz dorosłości w polskich utworach rapowych. Edukacja Dorosłych, 2, 63-84.
  28. Rapley, T. (2010) Analiza konwersacji, dyskursu i dokumentów. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
  29. Rose, T. (1994) Black Noise: Rap Music and Black Culture in Contemporary America. Hanover: Music culture series.
  30. Sawicki, K. (2013) Młodzieżowa kultura hip-hop jako tekst wielokulturowy. Ars Inter Culturas, 2, 95-104.
  31. Shusterman, R. (1998) Estetyka pragmatyczna. Żywe piękno i refleksja nad sztuką. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
  32. Skibińska, E. (2009) Dydaktyka biograficzna – nowy obszar poznawczy andragogiki czy nowa utopia? Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja, 2(46), 51-70.
  33. Stephens, G. (1992) Interracial Dialogue in Rap Music. Call-and-Response in Multicultural Style. New Formation, 16, 68-70.
  34. Struzik, J. (2011) Konstrukt gender w Polskiej kulturze hip-hopu. W: K. Slany, B. Kowalska i M. Ślu sarczyk (red.) Kalejdoskop genderowy: w drodze do poznania płci społeczno-kulturowej w Polsce. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 323-339.
  35. West, L. (2003) Wstęp. Obszary sporu: badania nad edukacją i całożyciowym uczeniem się w Wielkiej Brytanii. Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja, 1(21), 9-19.
  36. Wójciuk, A. (2017) Ekspresywność języka subkultury hip-hopowej. Zeszyty Naukowe To warzystwa Doktorantów UJ Nauki Humanistyczne, 18, 67-79.