Główna treść artykułu

Abstrakt

Socio-cultural animation, as an innovative means of organising social and cultural activities, became popular in Poland in the beginning of the ‘90s of the 20th Century. It was the first, and probably the only answer (complimentary to the social change occurring due to the transformation) to the dominating in the Polish People’s Republic (PPR) concept of centralised cultural propagation. The innovativeness of the discussed approach influenced both the theory and practice of socio-cultural activity. As a result of them, there are academic curricula in the field of cultural animation, many institutions working on socio-cultural activity changed names, and many events were organised to foster the experience-sharing about this idea among theorists and practitioners. Part of the reflection was also devoted to those who are cultural animators, socio-cultural animators, and social animators. This professional profile was characterised in many ways by assigning it specific knowledge, skills and social competences. The process of professionalising the careers of cultural animators can be interpreted in two different ways. From one point of view, as a profession associated with non-institutional activity, it should not be subject to professionalisation. On the other, active animators of the “young generation” do not want to reconcile with identifying their professional activities with non-professional and volunteer work. The tension between these two approaches has been evident for many years. Currently, it resounds more and more due to the decreasing interest in working as an animator and the weakening interest of young people in education in fields connected to culture animation. This is good time to ask again about the level of professionalisation of cultural animators in Poland.


.

Słowa kluczowe

culture animator professionalisation

Szczegóły artykułu

Jak cytować
Cyboran, B. (2020). Znaczenie profesjonalizacji zawodowej animatorów kultury. Dyskursy Młodych Andragogów, (21), 303–316. https://doi.org/10.34768/dma.vi21.492

Bibliografia

  1. Aleksander T. (2006), W sprawie integralnej strategii kształcenia animatorów, w: Akademickie kształcenie animatorów i menedżerów kultury w Polsce, B. Jedlewska (red.), Wydawnictwo „Verba”, Lublin, s. 139-149.
  2. Bargielski M., Gryszko E., Kalinowska K., Kraużlis J., Kułakowska K., Ostrowska M. (2014), Raport ewaluacyjny NieKongresu Animatorów Kultury, Fundacja Obserwatorium, Warszawa, http://www.platformakultury.pl/files/20140630/niekongres_animatorow_kultury_30.06_copy2.pdf [15.10.2016].
  3. Besnard P. (1988), Problematyka animacji społeczno-kulturalnej, w: Rozprawy o wychowaniu, M. Debesse, G. Mialaret (red.), PWN, Warszawa, s. 341-376.
  4. Dragićević-Šešic M., Stojković B. (2010), Kultura: zarządzanie, animacja, marketing, tłum. J. Ambroziak, Wydawnictwo NCK, Warszawa.
  5. Evetts J. (2003), The sociological analysis of professionalism. Occupational change in the modern world, „International Sociology”, t. 18, nr 2, s. 395-441.
  6. Granosik M. (2012), „Mówię, jak jest, robię, co mi każą” – o interpretacyjnym rozdarciu współczesnego pracownika socjalnego, w: Pracownicy socjalni i praca socjalna w Polsce. Między służbą społeczną a urzędem, M. Rymsza (red.), Wydawnictwo ISP, Warszawa, s. 187-201.
  7. Jankowski D. (1996), Upowszechnianie kultury, animacja, edukacja kulturalna, w: Podstawy edukacji dorosłych. Zarys problematyki, D. Jankowski, K. Przyszczypkowski, J. Skrzypczak, Wydawnictwo UAM, Poznań, s. 85-100.
  8. Kargul J. (1996), Od upowszechniania kultury do animacji kulturalnej, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń.
  9. Kargul J. (2010), Autorytet animatora kultury, „Zarządzanie Kulturą”, nr 3, s. 272-276.
  10. Kaźmierczak T., (2012), Pracownicy socjalni, kapitał ludzki, profesjonalna praktyka, w: Pracownicy socjalni i praca socjalna w Polsce. Między służbą społeczną a urzędem, M. Rymsza (red.), Wydawnictwo ISP, Warszawa, s. 159-186.
  11. Kopczyńska M. (1993), Animacja społeczno-kulturalna, Centrum Animacji Kulturalnej, Warszawa.
  12. Krajewski M., Schmidt F. (2014), Animacja/edukacja. Możliwości i ograniczenia edukacji i animacji kulturowej w Polsce. Raport końcowy, Wydawnictwo Małopolski Instytut Kultury, Kraków.
  13. Łuczyńska M. (2013), Pracownicy socjalni w procesie profesjonalizacji, Wydawnictwo ISP, Warszawa.
  14. Macdonald K. (2007), Professions, w: The Blackwell Encyclopedia of Sociology, G. Ritzer (red.), Blackwell Publishing, Malden, Oxford, Carlton, s. 3660-3662, http://www.sociology encyclopedia.com/public/ [12.02.2017].
  15. Maziarka M. (2010), Analiza instytucjonalno-prawna funkcjonowania domów kultury w Polsce, NCK, Warszawa, http://www.platformakultury.pl/files/domkultury/tiny_mc_mages/ Analiza_sytuacja_ prawna.pdf [8.04.2013].
  16. Semków J. (2007), Animacja społeczno-kulturalna człowieka dorosłego wobec uwarunkowań ponowoczesności, w: Edukacja i animacja społeczno-kulturalna dorosłych. Diagnoza – potrzeby – prognozy, A. Horbowski, J. Potoczny (red.), Wydawnictwo URz, Rzeszów, s. 413-419.
  17. Skidmore R.A., Thackeray M.G. (1998), Wprowadzenie do pracy socjalnej, tłum. T. Stanek, Wydawnictwo Naukowe ŚLĄSK, Katowice.
  18. Urbaniak-Zając D. (2016), W poszukiwaniu teorii działania profesjonalnego pedagogów. Badania rekonstrukcyjne, Impuls, Kraków.
  19. Żebrowski J. (2003), Współczesny wymiar animacji społeczno-wychowawczej i kulturalnej, w: Animacja kulturalna i społeczno-wychowawcza w środowiskach lokalnych, J. Żebrowski (red.), Gdańskie Towarzystwo Naukowe, Gdańsk, s. 15-29.