O specyfice uczenia się podejmowanego w ramach amatorstwa

Abstrakt

Amatorstwo można rozumieć jako wszelkie czynności podejmowane przez jednostkę w obrębie danej dziedziny z pobudek czysto miłośniczych, dobrowolnie, dla przyjemności, ale i chęci własnego rozwoju. Z andragogicznego punktu widzenia amatorstwo, niezależnie od dziedziny, w której się urzeczywistnia, to przede wszystkim przestrzeń uczenia się jednostki. W artykule podjęto próbę ukazania specyfiki tego rodzaju uczenia się. Celem podjętych rozważań było rozpoznanie cech charakteryzujących uczenie się zachodzące w ramach amatorstwa. Poszukiwano odpowiedzi na pytanie: Jakie cechy charakteryzują uczenie się właściwe amatorstwu? Analiza zagadnienia w kontekście modelowej definicji zainteresowań Antoniny Guryckiej, koncepcji nieformalnego uczenia się Davida Livingstone’a i Daniela Schugurensky’ego oraz perspektywy serious leisureRoberta Stebbinsa dała podstawę do stwierdzenia, że uczenie się występujące w ramach amatorstwa jest zazwyczaj działaniem świadomym i nacechowanym dużą intensywnością. Stanowi istotną część codzienności podmiotu, ma aktywny i odkrywczy charakter; jest autonomiczne i wewnętrznie motywowane, efektywne i przyjemne.